TROOSTELOOS

inderdaad, wat heb ik verkeerd gedaan,-

hoe kon ik het laten gebeuren?

hoe kan ik het al hebben uitgestoken

met uitgerekend diegene

die enkel deugd heeft gedaan

aan de mensen, de dieren…

moet je nu, door mijn schuld,

jouw plannen zien te wijzigen?

knieval, in die gedachte!...

loop ik jou weer aldoor in de weg?

zo weinig benul, volstrekt geen besef als ik heb

van wat er omgaat in jouw wereld…

nu zie ik het weer: wat een vriend verkeerd kan doen,

ook door niet te doen…

geen armen heb ik om je te omarmen,

geen muziek om je troost te bieden,

geen daadkracht om jouw wil te doen geschieden.

enkel afdruipen, wegkruipen,

gebeurd laten zijn.

sprakeloos wegdrijven
langs een bladerloze bedding van miserie.